صحنه ی میدانی

در تئاترهای میدانی مخاطبین در هر چهار طرف صحنه می نشینند. در این نوع تئاتر باید فضای کافی برای اجرا و رابطه ی صحیح با مخاطبینی که در چهار طرف نشسته اند ایجاد شود. عموماً صحنه 9 – 6 متر عرض داشته و در تمام زوایا از نظر طراحی صحنه، مبلمان و جانمایی هنرپیشه ها و غیره مورد استفاده قرار می گیرد و در این شیوه اتاقکی برای تاسیسات و آویزها در بالای صحنه طراحی می شود. در چنین صحنه هایی نورپردازی باید در تمامی زوایای سن انجام شود. طوری که هنر پیشه کاملاً در مرکز توجه قرار گیرد به کار بردن تدابیر لازم برای وضوح صدا نمایش و کنترل انعکاس های ناخواسته ی صدا و همچنین استفاده از بلندگوها از موارد پر اهمیت در این سالن هستند.

 

صحنه محاطی

در این روش صحنه به صورت نواری در قسمت جلویی سالن امتداد می یابد و نمونه های آن عموماً در تئاترهای دانشگاهی دهه ی 1960 به چشم می خورد اما ایرادی که بر این طرح وارد است. ایجاد فضای نمایشی عریضی است که سبب کاهش تمرکز تماشاگرو برقراری ارتباط او با بازیگر که یکی از اساسی ترین ارکان طراحی سالن های تئاتر است. می شود.

 

صحنه محوری

در تئاترهایی که صحنه ی محوری دارند، مخاطبین سه طرف صحنه را احاطه می کنند و صحنه معمولاً از اولین ردیف تماشاچیان دو یا سه پله بالاتر می باشد. عرض صحنه 9 – 6 متر بوده و معمولاً یک چاله ی کم عمق بین صحنه ی تئاتر و تماشاچیان قرار می گیرد که از طریق دو مسیر به صحنه دسترسی دارد. در حقیقت پشت محور صحنه ی نمایش یک صحنه با یک برج صحنه و یا بدون برج ارائه می شود. که به کارگردان و طراح صحنه امکان ارائه ی فضای نمایشی خیال انگیز را در آن سوی سالن حضار می دهد. مرکز محور باید صحنه را قطع کند و مسیرهای ارتباطی باید با زاویه ی 45 درجه نسبت به خروجی ها قرار بگیرند. تجهیزات نور و صدا برای سیستم محوری، مشابه صحنه ی میدانی است.