سالن تماشاچیان

به طور کلی طراحی سالن که مخاطبین در آن قرار می گیرند به عوامل متفاوتی چون نوع تئاتر و نمایش نوع صحنه و به طور کلی بستگی به شیوه ی طراحی دارد. یکی دیگر از عناصری که در فرم و طراحی این فضا موثر است تعداد صندلی هاست.

اگر چه تعداد صندلی امکان اجرای فعالیت های متنوع تر و در عین حال بازگشت مالی بیشتری را فراهم می کند. اما تعداد کمتر صندلی ها در تئاتر صمیمیت و زاویه ی دید بهتری برای مخاطب و بازیگر به ارمغان می آورد. چشم انسان جزئیات چهره را از فاصله ی بیشتر از 20 متر تشخیص نمی دهد و به دلیل همین محدودیت ها و برای داشتن هندسه ای واضح در تئاترهایی که صحنه در انتهای آن قرار می گیرد. عرض سالن به گونه ای است که تنها تعداد محدودی از تماشاچیان در زاویه ی دید معقول و با رابطه ی نزدیک با بازیگر قرار می گیرند. برای جانمایی بیشتر در این فضاها می توان از بالکن های مماس استفاده کرد. در مراکز همایش معمولاً جایگاه حضار به اتاق های کوچکتر تقسیم می شوند که این مهم به واسطه ی پارتیشن های کشویی و تاشو امکان پذیراست. این عمل در مورد تئاترهایی که دارای کف پلکانی هستند، دشوار است ابعاد جایگاه به نوع صندلی ها بستگی دارد و فاصله ی بین صندلی ها را تعیین می کند. در شروع کار طراحی جایگاه باید تیپ صندلی ها مشخص شود. حداقل مساحت لازم برای صندلی های قدیمی 40× 80 سانتیمتر است. عرض این صندلی ها 40 سانتی متر است. اما ابعاد صندلی های جدیدی متفاوت اند. گاه با فاصله ای حدود 5/1متر برای صندلی هایی با عرض 75 سانتی متر طراحی می شوند. صندلی ها را معمولاً در ردیف های خطی یا به صورت منحنی می چینند. در برخی از تئاترها به صورت زاویه ای نیز چیده می شوند. با دقت در نحوه ی چیدن صندلی ها می توان شکل صحیح چیدمان را یافت. اما در حالت کلی هر چه شعاع کوچکتر باشد بهتر است و تماشاچیان بیشتری می توانند رو به صحنه بنشینند اما باید فضای کافی برای مسیر رفت و آمد بین صندلی ها در نظر گرفته شود