معماری هنر ایده

ساماندهی فضاهای تئاترهای یونانی در هماهنگی کامل با مصالح و تکنولوژی ساخت رومی متحول شد و به صورتی زیبا و مقتدرانه در تئاتر ها و آمفی تئاتر های رومی آشکار گردید. از آن جای که تئاترهای یونانی در دامنه ی تپه ها ساخته می شدند. ساختمان های آزادی نبودند. رومیان توانستند مبتکرانه ردیف های پلکانی قوس هایی از بتن را به عنوان تکیه گاه سکوهای تالار جانشین شیب تپه کنند. از این رو تئاترهای آنان ساختمان های آزاد مستقلی بودند و می توانستند در هر جایی حتی در هموارترین دشت ها ساخته شوند.

تئاترهای رومی معمولاً از دایره ای تشکیل می شدند که قطر آن بخش تماشاگران را از ساختمان صحنه جدا می کرد. بخش ویژه ی نشستن تماشاگران را «کاوه آ»(Cavea)  می گفتند. و صحنه در آن سوی قطر دایره بنا می شد. کاوه آ معمولاً دارای کوریدور (corridor) و میتوریا (Vomitaia) و نیز بخشی به نام ارکسترا (ارخسترا)(Orchestra) در سطح زمین بود که برای نشستن اشخاص ویژه و مقامات مهم به کار می رفت.

کاوه آ در واقع عبارت بود از چند ردیف پله ی نیم دایره که در میان راهروهای عبور تماشاگران قرار می گرفت و میتوریا نیز عبارت بود از دو پلکان ورودی در دو سمت راست و چپ صحنه. ساختمان صحنه ی اصلی با سه در ورودی ساخته می شد. در بخش جلو، صحنه ی اصلی با سه در ورودی ساخته می شد و از نظر صحنه آرایی نیز بر حسب مد آن روز از بنای ستون ها و مجسمه های مرمر و برنز نصب صحنه های نقاشی شده و ساختن فواره های آب معطر در پشت ساختمان صحنه با دیوار خارجی تزیین شده استفاده می کردند. به تدریج به آن درهایی افزودند و ساختمان هایی دیگری نیز بر پا کردند. در این ساختمان ها اشیائی را انبار می کردند که بازیگران از آنها بهره می بردند. رومیان برای نگهداری از تزئینات و محافظت تماشاگران از عوامل نامناسب طبیعی، طاقی بر فراز صحنه زدند این کار بدعتی شد که در نهایت تئاتر را به صورت مجموعه ای واحد در آورد.

صحنه ی تئاتر های رومی در حدود 150 سانتی متر نسبت به سطح زمین ارتفاع داشت و زمینه ی پر و کار آمدی را به معرض تماشا می گذاشت. رومیان برای رسا بودن صدای بازیگران در تمام فضای جایگاه تماشاگران به روش های جالبی دست یافته بودند. چنان که مثلاً برای تقویت صداها یا آواز همسرایان در کف صحنه یا دیوارهای آن کوزه های کار گذاشته بودند آن ها برای خنک کردن تالار نمایش از جوی های آب سرد استفاده می کردند و گاه از این هم فراتر می رفتند و مخروطی از آب و عصاره های معطر گیاهان را به وسیله ی لوله هایی تا بالاترین ردیف جایگاه تماشاگران می رساندند و از آن جا به صورت غبار  مه در فضا و بر سر تماشاگران می پاشیدند. چشم انداز کلی صحنه ی تئاترهای رومی معمولاً دارای سقف و دو ستون بلند و قطور در انتهای صحنه بود. که میان آن ها ستون دیگری نیز قرار می گرفت تا سقف صحنه بود. که میان آن ها ستون دیگری نیز قرار می گرفت تا سقف صحنه بر آن تکیه کند. دو طرف صحنه نیز دو راه ورود و خروج وجود داشت. برای وصل کردن صحنه ی نمایش به ارکسترا نیز گاهی از پله هایی استفاده می کردند که هنوز بقایای این پله ها را در تئاترهای رومی واقع در شمال آفریقا می توان دید.