با توجه به مسئله آلودگی محیط زیست و معضل کمبود مسکن در کلانشهر ها و همچنین روند افزایش ساخت و ساز های غیر اصولی حاشیه شهر ها و در دل طبیعت در قالب ویلا سازی ها و شهرک سازی ها لزوم توجه به الگویی از سکونتگاه زیستی که از پایداری لازم در توسعه برخوردار باشد و در همه زمینه های اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی و زیست محیطی به بهترین وجه به کار گرفته شود؛ روز به روز بیشتر خود نمایی می کند.چنین نگرشی با تبدیل شدن به الگو، همه افراد را قادر می سازد که توانایی های خود را تا بیشترین حد ممکن گسترش دهند.

به نظر میرسد که این نگرش را میتوان در قالب ایجاد باغشهرها و دهکده های شهری که در عین تازگی در کشور ما، با مفاهیم سنّتی رایج در تاریخ محلّه های ایرانی پیوستگی و انسجام دارند ، باز آفرینی کرد.

مهاجرت رو به افزایش روستاییان به کلانشهرها بدلیل عدم توجه به نیازهای روستاییان و از طرفی  روند افزایش ساخت و سازهای بی رویه، بدون رعایت ضوابط و استاندارد ها در حوزه شهری و روستایی ، منجر به افزایش جمعیت کلانشهر ها ، تخریب بافت روستایی ، ناهمگونی فرهنگی و از همه مهمتر آلودگی محیط زیست شده است.

لذا ضرورت ارتقای سطح کیفی زندگی در روستاها و شهرها در درجه اول برای حفظ محیط زیست و سپس جلوگیری از ساخت و سازهای بی رویه و غیر کارشناسی در هر دو حوزه و از طرفی رفع معضل کمبود مسکن به شدت احساس می شود .

از اینرو بازآفرینی ضوابطی در قالب طرح های باغشهر و دهکده شهری موجب تامین نیاز ها و ارتقاع سطح کیفی زندگی مردم و حفاظت از منابع محیط زیست می شود.

در سری مطالب پیش رو  که در آینده نزدیک در وبلاگ انتشار می یابد سعی شده به تاریخچه و مبانی شکل گیری الگو های باغشهر و دهکده شهری پرداخته شود.